Szeregowy członek Terenowych Oddziałów Samoobrony

Imię

Irek

Grupa rekonstrukcyjna

GRH 13.Batalion

Nazwa sylwetki


Szeregowy członek Terenowych Oddziałów Samoobrony

Datowanie

XX wiek, 1965-1973

Region

 Europa, Polska Rzeczpospolita Ludowa 

Wyposażenie

– bluza drelichowa typu “olimpijka”, – spodnie drelichowe typu “ogrodniczki”, – furażerka Powszechnej Samoobrony, – hełm wz.50 Powszechnej Samoobrony, – koszula flanelowa (cywilna), – trzewiki brązowe z opinaczem (wojskowe), – maska przeciwgazowa Bss-Mo-4u w torbie materiałowej, – ogólnowojskowy zestaw ochronny OP-1 w torbie materiałowej, – latarka płaska (cywilna), – radiotelefon „ECHO” (zakłady Warel) w etui skórzanym.

Krótki opis historyczny

Lata 60-te XX w. to okres wzmożonych działań obronnych, związanych z Zimną Wojną oraz rozwijającą się w zastraszającym tempie bronią masowego rażenia. Po obu stronach Żelaznej Kurtyny, szukano skutecznych rozwiązań mających na celu zabezpieczyć ludność cywilną. Również Polska Rzeczpospolita Ludowa zintensyfikowała wówczas działania w tym zakresie. 29 lipca 1965 roku, Główny Inspektor Obrony Terytorialnej Kraju, gen. Grzegorz Korczyński, powołał do życia Inspektorat Powszechnej Samoobrony. Nieformalny jeszcze wówczas twór, miał zastąpić działającą dotychczas Terenową Obronę Przeciwlotniczą. Było to pokłosie prób uporządkowania i zreformowania jednostek Obrony Terytorialnej Kraju, które to jednak wprowadziły jeszcze większy zamęt w jej strukturach. Inspektorat Powszechnej Samoobrony stał się instytucją pomocniczą Inspektora Obrony Terytorialnej, a do jego głównych zadań należało: – przygotowanie powszechnej samoobrony ludności, – wykonywanie zadań z zakresu alarmowania ludności o niebezpieczeństwie napadu powietrznego, – współdziałanie z władzami w przygotowaniu rozśrodkowania ludności i jednostek przewidzianych do militaryzacji, – realizowanie przedsięwzięć inżynieryjno-technicznych zapewniających ochronę ludności na wypadek wojny, – zaopatrywanie ludności w sprzęt ochrony indywidualnej, – prowadzenie szkolenia obronnego ludności. Pod koniec grudnia 1965 roku, doszło do oficjalnego już sformowania Inspektoratu Powszechnej Samoobrony. Jednakże już w niecały rok od powołania IPS, nad instytucją zawisło widmo likwidacji. Nieumiejętnie wprowadzane procedury, bałagan organizacyjny czy niechęć do podejmowania jednoznacznych decyzji na najwyższych szczeblach, doprowadziły do stopniowego marginalizowania IPS. Jedynie z inicjatywy oddolnej, część struktur Powszechnej Samoobrony uzyskała faktyczną gotowość do pełnienia służby. Były to głównie oddziały zakładowe i terenowe Powszechnej Samoobrony, zwane ZOS i TOS. Niestety, z racji braku wytycznych organizacyjnych i efektywnego zarządzania, z czasem również najniższe struktury uległy degradacji i powolnemu rozpadowi. Po zaledwie kilku latach, na początku lat 70-tych, Powszechna Samoobrona przeszła do historii, ustępując miejsca Obronie Cywilnej.

image/svg+xml

Menu

Follow me