Mieszczka poznańska

Imię

Anna

Grupa rekonstrukcyjna

Hereditas Poznań/ Fundacja Hereditas Culturalis

Nazwa sylwetki

Mieszczka z średniowiecznego Poznania, żona kupca

Datowanie

Przełom XIV i XV wieku

Region

Europa, Polska, Poznań

Wyposażenie

Prosta wełniana suknia z guzikami na rękawach, wykonana z granatowego sukna, krój sukni (popularny i stosowany od wczesnego średniowiecza, od bioder poszerzenie czterema klinami, rękawy zwężane- obcisłe obok bardzo szerokich typowe dla mody XIV/XV wieku) wzorowany jest na zabytku stroju z grobowca Teresy Gill, z XIV wieku znajdującego się w Hiszpanii. Pod spodem założona jest suknia lniana, o tym samym kroju lecz bez guzików oraz giezło z niebielonego lnu. Proste suknie tego typ, były używane przez wszystkie warstwy społeczne, różniły sie tylko jakością materiału i wykonania. Typ sukni z wąskimi rękawami poszerzanej od bioder oraz fryzura z upiętych warkoczy czy kapturek otwarty (w tym przykładzie z grafitowej wełny ) były popularne w okresie późnego średniowiecza, pojawią się licznie w ikonografii i w rzeźbach przez okres XIV i XV wieku, m.in. w Opowieści o Róży, Romansie o Aleksandrze, Decamernie Bocaccia, Godzinkach księcia de Berry czy na panelu z1400r z francuskiego opactwa Tresor . Buty z delikatnym noskiem, z brązowej skóry są kolejnym elementem typowej mody późnego średniowiecza, wzorowane zostały na znaleziskach z Gdańska oraz Kołobrzegu. Ozdoby to srebrna zapinka wzorowana na zabytku z Kołobrzegu, przypinka z wizerunkiem św. Katarzyny z Aleksandrii (patronki uniwersytetów, nauki, mężatek… i grzeszników, oryginał znajduje się w British Museum) . Do paska przywieszone są liczne akcesoria: paternoster z jedwabnymi chwostami ( liczna ikonografia m.in. obrazy van Eyck), zestaw noży w wytłaczanej, skórzanej pochewce ( wzór z Kołobrzegu), igielnik ( tłoczenie wzór na podstawie zabytków skórzanych z Kołobrzegu) oraz sakiewka z drukowanej wełny, podobny zestaw jest prezentowany w miejskim muzeum w Koloni w Niemczech.

Krótki opis historyczny

Na przełomie XIV i XV wieku Poznań stał się ważnym ośrodkiem handlowym, jego mieszkańcy zaczęli się bogacić zarówno majątkowo jak i kulturowo. Do stolicy Wielkopolski przybywały nowinki z zachodu oraz cenione towary jak jedwab czy sukno z Flandrii, Anglii i Niderlandów, znacznie lepszej jakości niż miejscowe. Żona kupca, według badacza średniowiecznego Poznania J. Wiesiołowskiego należała do elity miasta, była zaliczana do grona klasy wyższej. Majątek i status społeczny powodował, że mogła sobie pozwolić na elementy zarówno w ubraniu jak i akcesoriach, które były w ówczesnych czasach uważane za zbytkowe ( np. paternoster z jedwabnymi chwostami, nasycone kolory zagranicznych tkanin, srebrna zapinka itd). W Socjotopografii Późnośredniowiecznego Poznania przytoczona zostaje informacja statutów cechowych krawców z XV wieku, które podają, że ”na odzież dla zamożnych mieszczan przeznaczają aksamit i jedwab, dla średniego mieszczaństwa- sukno mecheleńskie, dla chłopstwa i zapewne uboższych mieszczan sukno krajowe.” Aksamity i jedwabie zostawiano na okazje, na co dzień ubiór mieszczki był prostszy i najbardziej funkcjonalny, posiadał elementy, które świadczyły o statusie- jak wspomniany paternoster czy biżuteria. Żona kupca, mogła posiadać służbę ale i tak jak większość kobiet w ówczesnych czasach niezależnie od stanu majątkowego, zajmowała się domem, prostymi pracami związanymi z tkaniem czy szyciem. Kobiety bardzo często pomagały mężowi w prowadzeniu przedsiębiorczości, zwłaszcza podczas nieobecności męża mogła samodzielnie zarządzać interesami . Małżonka majętnego kupca mogła mieszkać w prestiżowej części miasta- czyli na parceli przylegającej do rynku. Kobiety wywodzące się z rodziny kupców jak podaje Wiesiołowski najczęściej wychodziły za mąż za mężczyznę o podobnym statusie społecznym i majątkowym, najczęściej dwie rodziny kupieckie łączyły się poprzez małżeństwo.

image/svg+xml

Menu

Follow me