Imię
Mateusz i Skoll’a (Accipiter gentilis albidus)
Grupa rekonstrukcyjna
Ptasznik – usługi sokolnicze i edukacyjne
Nazwa sylwetki
Sokolnik z czasów Fryderyka II Hohenstaufa. Wzór z ,,biblii sokolnictwa” – De arte venandi cum avibus.
Datowanie
Docelowo XIII w., jednak może być to nawet XIV/XV wiek. Rozbieżność
wynika z różnych wersji, kopii dzieła.
Region
Europa-Niemcy-Włochy-Sycylia
Wyposażenie
Wyposażenie przedstawionej w rekonstrukcji historycznej sylwetki, zostało odwzorowane zgodnie z przedstawieniami zawartymi w De arte venandi cum avibus. Nogawice, lniana tunika, strój zewnętrzny tzw. gardcorps, wraz z ręcznie robiona i naturalnie farbowaną charakterystyczną czapka. Buty pochodzą z uniwersalnego wzoru,gdyż ciężko było określić jednoznacznie ich krój. Rękawica sokolnicza, standardowego kroju, który pojawił się już w XIII wieku. Werblik sokolniczy, ptasie pęta (wykrojone paski skóry na nogach ptaka) oraz pętca ( pleciony sznurek mocowany do rękawicy) wykonane również zgodnie z przedstawieniami pochodzącymi z w/w dzieła. Skoll’a, czyli przedstawicielka gatunku Accipiter gentilis albidus, potocznie nazywana jastrzębiem kamczackim i jej biała szata, również odpowiada wymaganiom historycznym epoki.
Krótki opis historyczny
Przedstawiona postać należała do grupy społecznej stanu średniego, która najprawdopodobniej od pokoleń mogła służyć władcom i zajmować się ptakami drapieżnymi. Przedstawienia w/w postaci sugerują, iż pracowała jako specjalistyczna służba cesarska, której zadaniem było układanie ptactwa do polowań i prowadzenie badań. Zorganizowana struktura służby zajmującej się tylko pogłębianiem wiedzy ornitologicznej i sokolniczej, wskazuje na długotrwały proces skupiający się na pielęgnowaniu sztuki jaką jest polowanie z skrzydlatymi łowcami. Sama możliwość układania ptaków drapieżnych do polowań i edukacja młodych adeptów sztuki sokolniczej musiała być oznaką przychylności władcy. Fryderyk II Hohenstauf, był zafascynowany sokolnictwem,a dzięki jego hojności przeprowadzono w XIII wieku wiele badań i obserwacji nad ptakami oraz metodami współdziałania z nimi. Ta żmudna praca i zapiski zawarte w De arte venandi cum avibus, mają swoje odzwierciedlenie we współczesnej wiedzy ornitologicznej i sokolnictwie.
