serwient zakonu templariuszy

Imię

Bartek

Grupa rekonstrukcyjna

Stowarzyszenie-Bractwo Rycerzy Bezimiennych

Nazwa sylwetki

Brat służebny – serwient zakonu templariuszy (fratres servientes armigerii), po złożeniu ślubów zakonnych, urodzony poza stanem rycerskim. Mógł piastować różne stanowiska i funkcje w prowincjonalnych komandoriach, tu piechur/łucznik.

Datowanie

1. połowa XIII wieku

Region

Europa, obszar Polski północno-zachodniej.

Wyposażenie

Lniana ręcznie szyta bielona bielizna składająca się z prostej dwuklinowej koszuli, wiązanych na wełniany pleciony sznurek gaci, wielowarstwowego lnianego pasa gacnego oraz czepka (Coif) wzorowane na iluminacjach z połowy XIII wieku (Biblia Maciejowskiego). Buty szyte metodą na wywrotkę zapinane na guzy zgodnie z regułą zakonu (Gdańsk 1 poł. XIII w.). Podstawę uzbrojenia ochronnego stanowi lniany pancerz tekstylny: przeszywanica składająca się z ręcznie pikowanego wiązanego czepka, tuniki pikowanej z rozcięciem jeździeckim, stójką i wiązaniem na plecach oraz nogawic pikowanych troczonych do pasa gacnego (Biblia Maciejowskiego, Biblia Płocka). Na pancerzu surcot/bezrękawnik z czarnej surowej wełny podszyty lnem z charakterystycznym naszytym czerwonym krzyżem zakonu Templariuszy. Opasanie w formie prostego paska ze skóry bydlęcej zapinanego na żelazną, D-kształtną klamrę (Biblia Maciejowskiego, Biblia Płocka). Ochronę głowy stanowi ręcznie kuty hełm-kapalin wzorowany na iluminacjach z XIII wieku (Biblia Maciejowskiego). W ręce łuk płaski z jednego kawałka drewna na podstawie fragmentów z okolic Mogilna. Zestaw bukowych strzał z kutymi grotami i wiązanymi lotkami z ptasich piór (Wałcz, Poznań; Śródka 1 poł. XIII w.) zgodnie z ikonografią zatknięty za pas strzelca. Przy pasie jednoręczny topór do walki wręcz i prac obozowych (Poznań; Śródka 1 poł. XIII w.). Tarcza klepkowa, trójkątna, piechotna, z malowaniem temperą naturalną wzorowanym na pieczęciach i freskach związanych z zakonem templariuszy; kształt i wielkość zgodna z świecką ikonografią z połowy XIII wieku (Biblia Maciejowskiego, Biblia Płocka).

Krótki opis historyczny

Bracia serwienci stanowili liczebną większość Zakonu Templariuszy oraz trzon ich sił zbrojnych. Zasadniczo walczyli pieszo, lecz wolno im było posiadać jednego konia. Oprócz walki jako lekka jazda oraz piechota mogli być uzbrojeni w łuki lub kusze. W regule zakonu przewidziano, że serwientom nie wolno nosić białych płaszczy a wyłącznie ciemną lub czarną odzież, albo w kolorze najtańszym dostępnym w danym regionie. W zasadzie przedstawione elementy wyposażenia wzorowane są na znaleziskach cywilnych z terenów stacjonowania zakonnych komandorii i ikonografiach przedstawiających templariuszy oraz osoby cywilne z XIII wieku. Do odtworzenia wyposażenia przydatne były interpretacje zachowanych tekstyliów ze stanowisk Grenlandzkich (Herjolfsnes) w kontekście przedstawień ubiorów w iluminacjach z okresu XIII wieku. Sylwetka została uzupełniona o lokalne znaleziska z Poznania, Gdańska, Wałcza, Mogilna oraz Niemiec (kapalin) z zachowaniem reguły zakonnej.

image/svg+xml

Menu

Follow me