Imię
Bartek
Grupa rekonstrukcyjna
Stowarzyszenie-Bractwo Rycerzy Bezimiennych
Nazwa sylwetki
Brat służebny – serwient zakonu templariuszy (fratres servientes armigerii), po złożeniu ślubów zakonnych, urodzony poza stanem rycerskim. Mógł piastować różne stanowiska i funkcje w prowincjonalnych komandoriach.
Datowanie
I połowa XIII wieku
Region
Europa, obszar Polski północno-zachodniej.
Wyposażenie
Lniana ręcznie szyta bielona bielizna składająca się z prostej dwuklinowej koszuli, wiązanych na wełniany pleciony sznurek gaci, wielowarstwowego lnianego pasa gacnego oraz czepka (Coif) wzorowane na iluminacjach z połowy XIII wieku (Biblia Maciejowskiego). Czapka typu Pillbox z wełny szaro-brązowej w splocie skośnym (Herjolfsnes, D10610). Cotte czteroklinowe z rozcięciem jeździeckim szaro-brązowe, wełniane w splocie płóciennym (Biblia Maciejowskiego, Herjolfsnes D10584). Opasanie w formie prostego paska ze skóry bydlęcej zapinanego na żelazną, D-kształtną klamrę z przytroczoną skórzaną sakwą/kaletką z drewnianą łyżką (Biblia Maciejowskiego, Biblia Płocka). Nogawice długie wełniane, czarno-brązowe w skośnym splocie (Biblia Maciejowskiego, Herjolfsnes D10613) wiązane do gacnika rzemieniami ze skóry bydlęcej. Podwiązki skórzane z żelaznymi klamerkami (Biblia Maciejowskiego, Śródka; Poznań 1 poł. XIII w.). Proste żelazne ostrogi do jazdy konnej zapinane na skórzane paski z żelaznymi klamerkami (Śródka; Poznań 1 poł. XIII w.). Buty szyte metodą na wywrotkę zapinane na guzy zgodnie z regułą zakonu (Gdańsk 1 poł. XIII w.) Ubiór dopełnia czarny płaszcz z półkola z charakterystycznym naszytym czerwonym krzyżem zakonu Templariuszy, wykonany z grubej surowej wełny podszytej lnem zapinany na żelazną spinkę podkowiastą z długą szpilą (Śródka; Poznań 1 poł. XIII w.). W dłoni prosty, gliniany, nieszkliwiony kubek (Gdańsk 1 poł. XIII wieku).
Krótki opis historyczny
Bracia serwienci stanowili liczebną większość Zakonu Templariuszy oraz trzon ich sił zbrojnych. W regule zakonu przewidziano, że serwientom nie wolno nosić białych płaszczy a wyłącznie ciemną lub czarną odzież, albo w kolorze najtańszym dostępnym w danym regionie. Zasadniczo walczyli pieszo, lecz wolno im było posiadać jednego konia. W zasadzie przedstawione elementy wyposażenia wzorowane są na znaleziskach cywilnych z terenów stacjonowania zakonnych komandorii i ikonografiach przedstawiających templariuszy oraz osoby cywilne z XIII wieku. Do odtworzenia wyposażenia przydatne były interpretacje zachowanych tekstyliów ze stanowisk Grenlandzkich (Herjolfsnes) w kontekście przedstawień ubiorów w iluminacjach z okresu XIII wieku. Sylwetka została uzupełniona o lokalne znaleziska z Poznania i Gdańska z zachowaniem reguły zakonnej.
