Imię
Łukasz
Grupa rekonstrukcyjna
Stowarzyszenie „Zachód 1944”
Nazwa sylwetki
Strzelec brytyjskiej lekkiej piechoty, pułk Durham Light Infantry
Datowanie
Kwiecień – czerwiec 1944 roku
Region
Azja, Birma, Kohima
Wyposażenie
Brytyjski mundur tropikalny Jungle Green, składający się ze spodni i koszuli mundurowej , filcowy kapelusz Slouch Hat wzoru brytyjskiego, z naszytą odznaką identyfikacyjną 2. Dywizji Piechoty, obuwie skórzane Ammo Boots wraz z owijaczami, parciane oporządzenie Pattern 1937, pokryte „blanco” w kolorze No. 3 Khaki Green. Oporządzenie jest zminimalizowane do działań bojowych w dżungli, a w jego skład wchodzi: pas i szelki, dwie uniwersalne ładownice Basic Pouch, z czego w jednej jest przenoszona amunicja do broni indywidualnej, a w drugiej znajdują się dwa magazynki z amunicją do zespołowego karabinu maszynowego Bren, manierka na wodę w pokrowcu szkieletowym na prawym boku, menażka, przenoszona na lewym boku nietypowo w pokrowcu od manierki, wraz z zapasem pożywienia w środku, impregnowana płachta Groundsheet Cape przyczepiona z tyłu pasa. Płachta miała wiele zastosowań i mogła służyć m.in. za poncho przeciwdeszczowe lub materiał do wykonania prowizorycznego namiotu/schronienia. Zrolowana często była wykorzystywana jako wodoodporny schowek na rzeczy osobiste. Pistolet maszynowy M1A1 Thompson, kalibru .45 cala (11.43 mm) pochodzący z amerykańskich dostaw w ramach programu pożyczkowego Lend-Lease.
Krótki opis historyczny
Trwająca blisko 3 miesiące Bitwa o Kohimę (4 kwietnia – 22 czerwca 1944 roku), wraz z bliźniaczą Bitwą o Imphal toczącą się w tym samym okresie, stała się jednym z symboli wojny na dalekowschodnim teatrze działań wojennych pomiędzy Wspólnotą Brytyjską a Cesarstwem Japońskim w czasie drugiej wojny światowej. Na początku kwietnia 1944 roku japońska 31. Dywizja Piechoty rozpoczęła natarcie na Kohimę, która leżała nad strategicznymi szlakami drogowymi i kolejowymi w regionie, bronioną przez skromny garnizon złożony z raptem 2500 obrońców (z czego tylko 1500 nosiło broń). Przez dwa tygodnie zażarte walki toczyły się o każdy skrawek ziemi, stąd bitwa podzieliła się na serię mniejszych starć wokół punktów oporu obrońców. Symbolem walk z tego okresu jest Bitwa o Kort Tenisowy, podczas której przez ok. 10 dni Brytyjczycy i Hindusi toczyli tytaniczny bój z Japończykami o ogród i kort tenisowy na terenie posiadłości lokalnego zarządcy komisarycznego. „Ziemia niczyja” w najwęższym punkcie miała tylko ok. 25 metrów szerokości. Obrońcy niechybnie zostaliby pokonani przez liczniejszego i zdeterminowanego przeciwnika, gdyby nie odsiecz w postaci brytyjskiej 2. Dywizji Piechoty, która w połowie kwietnia wraz z indyjską 161. Brygadą Piechoty przebiła się do zredukowanego już do zaledwie dwóch wzgórz garnizonu. Na początku maja, zaraz po ustaniu monsunu, Brytyjczycy przeszli do kontrofensywy by wyprzeć z Kohimy i okolic tym razem broniących się Japończyków. Tak jak wcześniej garnizon brytyjski, tak tym razem to Japończycy zaciekle bronili każdego metra i Brytyjczycy mieli ogromne problemy z wyparciem przeciwnika. W połowie maja Japończykom skończyły się i tak już skromne zapasy żywności, wody oraz leków i stawiali opór głodując, aż do momentu podjęcia decyzji o wycofaniu się z Kohimy 31 maja. Brytyjczycy którzy zajęli opuszczone pozycje japońskie nie potrafili wyrazić słów by opisać warunki w jakich walczyli ich przeciwnicy. Kohima i otaczające ją wzgórza przypominały pole bitwy z okresu pierwszej wojny światowej, pozbawione zabudowy, roślinności, usiane kraterami i gwałtownie gnijącymi szczątkami ludzkimi obydwu stron konfliktu. Czerwiec stanowił okres, w którym wojska Wspólnoty Brytyjskiej ścigały wycofujących się żołnierzy japońskich spod Kohimy i Imphal. 22 czerwca obydwie kolumny brytyjskie spotkały się na drodze pomiędzy tymi dwoma miastami a walki o obydwie miejscowości uznano za zakończone. W czasie zażartych walk pod Kohimą Brytyjczycy stracili łącznie ponad 4 tys, żołnierzy, podczas gdy straty japońskie szacowane są między 5 a 7 tys. żołnierzy, z czego wielu zmarło z powodu chorób, głodu i wycieńczenia. Sama bitwa została okrzyknięta już po wojnie mianem „Stalingradu Dalekiego Wschodu”.
