Imię
Iwona
Grupa rekonstrukcyjna
Stowarzyszenie Grupa Historyczna „Zgrupowanie Radosław”
Nazwa sylwetki
Kobieta – powstaniec warszawski w kombinezonie roboczym
Datowanie
XX wiek, lata 40-te
Region
Europa, Rzeczpospolita Polska
Wyposażenie
Kombinezon roboczy jednoczęściowy w kolorze szarym, uszyty współcześnie z grubej bawełny, na podstawie zdjęć powstańczych z 1944 roku, ze szczególną dbałością o detale. Górna część kombinezonu zapinana jest na wzór koszuli na szereg drewnianych guzików, także przy mankietach. Dolna część kombinezonu (spodnie) posiada kilka guzików zamiast suwaka oraz zapięcia na drewniane guziki przy nogawkach, zakończonych elastyczną szeroką gumą pod piętą, która ułatwia odpowiednie ułożenie kombinezonu na sylwetce. Dwie kieszenie w górnej części oraz kieszeń na lewym udzie także zapinane na guziki. Pas skórzany, wojskowy, uszyty współcześnie zgodnie z wzorami przedwojennymi. Na pasie widoczna przedwojenna latarka – niezbędna podczas nocnych patroli, przy podawaniu sygnałów świetlnych, przy przechodzeniu przez wybite w piwnicach przejścia podziemne. Na patkach kołnierza widoczne biało-czerwone proporczyki o rozmiarach 5 cm na 2 cm. Na prawym przedramieniu biało-czerwona opaska powstańcza z literami WP oraz godłem państwowym pomiędzy nimi. Na głowie furażerka, uszyta współcześnie wg przedwojennego wzoru z 1919 roku, w kolorze zielonym, z repliką orzełka wzór 1919 z przodu oraz proporczykiem w barwach narodowych z lewej strony. Buty ciężkie, skórzane, uszyte współcześnie na wzór przedwojenny, z drewnianą podeszwą, podbitą gwoździami, ułatwiające przedzieranie się przez zwały gruzu czy piwnice. Skarpety wełniane w kolorach beżowych, zaciągnięte wysoko nad buty. W ręku plecak płócienny ze skórzanymi obszyciami, do jednej z kieszeni przywiązany za pomocą sznurka metalowy kubek z 1939 roku, służący i do picia, i do spożywania ciepłej zupy.
Krótki opis historyczny
Prezentowany strój był w czasie Powstania Warszawskiego (01.08.1944-2.10.1944) charakterystyczny dla walczących w dzielnicy Mokotów, gdzie powstańcy zdobyli magazyny odzieży roboczej, która – w związku z brakiem jednolitego umundurowania żołnierzy – stała się namiastką mundurów. W takim kombinezonie służyła w Powstaniu Warszawskim między innymi słynna sanitariuszka Małgorzatka ze znanej powstańczej piosenki. Na zdjęciach z epoki spotyka się w takim stroju także osoby przeprowadzające ludzi przez kanały warszawskie – często z podwiniętymi do kolan nogawkami (tak zwani „kanalarze”, „szczury kanałowe”). Oznaki zewnętrzne Powstańców Warszawskich zgodne z wytycznymi, zawartymi w rozkazie nr 14 z dnia z dnia 11 sierpnia 1944 roku, podpisanym przez Komendanta Okręgu, Antoniego Chruściela ps. „Monter”: proporczyki na obu stronach kołnierza, proporczyk na nakryciu głowy czy opaska na rękawie. Fryzura to typowe dla powstańczych dni 1944 roku uczesanie młodej kobiety: dwa warkocze splecione razem w formie koszyka na głowie, spinane szpilkami do włosów. Praktyczna fryzura, ułatwiająca utrzymanie długich włosów w ryzach, wygodna i niewymagająca zabiegów kosmetycznych w postaci np. wałków, na które podczas walk w czasie Powstania Warszawskiego nie było po prostu warunków. Pomimo braku wody czy wszechobecnego kurzu – kobiety starały się mimo wszystko wyglądać schludnie i podtrzymywać swym wyglądem na duchu kolegów – powstańców.
