Imię
Gabriela
Grupa rekonstrukcyjna
„Salon Madame do Choisy”
Nazwa sylwetki
Matka Lutosława – przełożona klasztoru Koncepcjonistek
Datowanie
XVII-XIX wiek
Region
Europa
Wyposażenie
Strój i wyposażenie oparte na rycinach i malarstwie z okresu (m.in. Bernard Picart „Cérémonies et coutumes religieuses de tous les peuples du monde”). Poszczególne elementy stroju odtworzone według relacji archiwalnych zawartych w literaturze (m.in. Małgorzata Borkowska OSB „Życie codzienne polskich klasztorów żeńskich w XVII-XVIII wieku”). Strój składa się z następujących części: koszula spodnia (na ciało) lniana, pończochy wełniane i obuwie jak u cywila, koszula wierzchnia lniana z długim rękawem i guzikami biała, habit wełniany jasny, sznur do przepasania, szkaplerz lniany biały, zawicie na głowę lniane białe (chusta i podwika dopinana szpilkami), welon dwuwarstwowy (wełna i jedwab) czarny, medalion wyszywany ręcznie z wizerunkiem patronki zakonu (Niepokalane Poczęcie Najświętszej Maryi Panny), różaniec długi noszony na szyi wykonany z nasion kłokoczki (krzew występujący w Ameryce Południowej, którego owoce są używane od wieków do wyrobu różańców) z krzyżem ozdobionym perłami, chatelaine z zegarkiem i okularem, pierścień z herbem zakonu, płaszcz błękitny lniany lub wełniany z powtórzonym medalionem na prawym ramieniu – zapinany na guzik, torebka noszona przy pasku na fajkę i tytoń.
Krótki opis historyczny
Matka Lutosława jest postacią fikcyjną, lecz należącą do zakonu, który istnieje do czasów współczesnych. Zakon Koncepcjonistek (Ordo Inmaculatae Conceptionis) to zgromadzenie klauzurowe o rysie kontemplacyjnym, nie było nigdy obecne na ziemiach polskich. Stworzony w Toledo w 1484 roku przez Beatriz da Silva, zyskał dużą popularność w krajach hiszpańskojęzycznych, głównie w Hiszpanii i Ameryce Południowej. Tam występuje najliczniej. Na terenie Europy obecny w Belgii, Hiszpanii i Portugalii. Postać Matki Lutosławy pojawia się w różnych okolicznościach jako osoba wizytująca, pielgrzymująca bądź towarzysząca znamienitym osobom czy dworom. Obecność sióstr w kręgach możnych czy arystokratycznych była uznawana za wyraz prestiżu, przejaw bogobojnego i pobożnego życia gospodarzy. Mniszki przebywały na dworach także by udzielać rad lub były guwernantkami. W realiach XVII-XVIII wieku, gdzie Matka Lutosława pojawia się najczęściej, panowało pewne rozluźnienie obyczajów, także zakonnych. Mniszki nie przestrzegały ściśle postów czy norm życia klauzurowego. Panowała większa niż w pozostałych epokach swoboda w pielęgnowaniu zasad klasztornych, włącznie z posiadaniem służby czy prywatnych przedmiotów zbytku. Także zachowanie mniszek miało znamiona nieskrępowania, które nie jest spotykane w innych okresach historycznych.
