Imię
Agnieszka
Grupa rekonstrukcyjna
Semper Fidelis Res Publicae
Nazwa sylwetki
Polska szlachcianka w toalecie francuskiej z elementami polskimi
Datowanie
1705
Region
Polska
Wyposażenie
Mantua z pasiastej wełny o osnowie tkanej w romby, przywiezionej z Irlandii, dekolt obrzeżony koronką, spódnica z adamaszku bawełnianego, rękawy uzupełnione podwójnymi angażantami, pod spodem koszula bawełniana z wyprawy pani matki, sztywna bawełniana halka, wałek wypełniony watą, gorset bez ramiączek, kolczyki XVII- wieczne z pereł i srebra, na głowie czepek polski ozdobiony ściegiem piłeczką, czepek francuski obrzeżony klockową koronką, półkolisty welon z cienkiego płótna bawełnianego i lisi kołpak, w ręku bawełniana chusteczka obrzeżona koronką (wzór z przełomu XVII – XVIII w.) i francuskie rękawiczki skórzane z lat 30-stych XVII w.
Krótki opis historyczny
bogata szlachcianka gospodarująca w folwarku pod Warszawą (podczas gdy pan mąż statystował w świecie, wahając się między Sasem a Lasem). Stylizacja noszona w okresie wiosennym i jesiennym w czasie wizyt (do kościoła jednak przydałoby się założyć fichu czyli dużą chustę na ramiona). Jako że pani jest urodzona ale do magnatki jej daleko, toteż lnu nie nosi, na jedwabiu oszczędza, wełnę kupuje tylko tą z Wysp Brytyjskich i upodobała sobie bawełnę, jako surowiec łatwy w pielęgnacji. Dama z jednej strony stosuje się do paryskiej mody a z drugiej będąc praktyczną używa przedmiotów odziedziczonych po przodkach, jak kolczyki, rękawiczki czy czepek, skoro są piękne, wciąż użyteczne i wskazują na to, że jej ród ma swoją tradycję, a nie jest świeżo przypuszczony do herbu przez znaczniejszą familię. Staropolskie elementy stroju sugerują też, że pani świadoma strasznej historii o piorunach bijących w fontazie woli przywdziać do szat francuskich dodatki odziedziczone po matce i babkach, żeby nie kusić licha.
