Muszkieter Leibkompanii

Imię

Hubert

Grupa rekonstrukcyjna

Regiment Pieszy Koronny Jegomościa Królewicza

Nazwa sylwetki

Muszkieter Leibkompanii

Datowanie

XVIII wiek, 1732-1745

Region

Europa, Polska, Poznań-Elbląg

Wyposażenie

Muszkieter – gemeine umundurowany jest w elementy zaliczane do tzw. „dużego” i „małego” munduru”. W skład pierwszego wchodzi wełniany kapelusz trójrożny farbowany na czarno, obszyty wełnianym galonkiem, wewnątrz wełniany kordon zakończony 2 chwostami, nad lewym okiem cynowy guzik i puszel (tzw. „Kokarda”). Na szyli halsztuk wykonany z czarnej krepy wełnianej, podszyty lnem, z listewką z białego lnu i zapięty na mosiężną klamrę. Poniżej reyzrok czyli suknia wierzchnia z białymi dystynkcjami (kołnierzem, rabatami i obszlegami). Reyzrok uszyty jest z czerwonego i białego sukna, podszyty białym bojem (bajem/kirem) oraz lnem w kolorze naturalnym. Guziki cynowe – odlewane. Pod suknią kamizelka sukienna, biała podszyta lnem, jednorzędowa. Pod kamizelką pludry sukienne wzmacniane lnem na pasie i klapie; za kolano. Na nogach pończochy wełniane – niewidoczne przykryte kamaszami. W skład małego munduru wchodziły trzewiki, czarne wykonane ze skóry juchtowej, z ucinanym czubkiem i wysokim obcasem, zapinane na mosiężne klamry. Kamasze lniane, czarne na okres jesienno-zimowy i niepogodę oraz białe na parady i okres letni, zapinane na 3 tuziny mosiężnych odlewanych guzików. Ponadto spinane pod kolanem skórzanymi podwiązkami, również z klamrami mosiężnymi. Pod kamizelką lniana obszerna koszula. Dodatkowo włosy zaplecione w warkocz, lub sztuczny wykonany z pakuł lnianych, niewidoczny na zdjęciu owijany był czarną taśmą wełnianą. Wyposażenie składało się z ledewerku, czyli skórzanego wyposażenia w tym z pendentu, czyli pasa nośnego na którym noszono pochwę do bagnetu oraz broń boczną – tasak, zwany w epoce pałaszem. Czarny skórzany patrontasz (ładownica) z mosiężnym herbem na deklu, noszony na bielonym kredą pasie nośnym. Noszonym przez lewe ramię. W środku znajduje się drewniany kartusz na patrony. Dodatkowo żołnierz posiadał skórzany, włosiany rencel, czyli tornister na pasie nośnym tego samego typu co ładownica. W nim żołnierz nosił m.in. lniane pludry na okres letni, dodatkowe koszule i inne mobilia. Tutaj żołnierz pozbawiony jest sprzętu polowego. Muszkieter uzbrojony jest w flintę (karabin skałkowy) z bagnetem, broń boczną oraz grajcar (był on zaliczany w XVIII w. do broni) noszony w kieszonce ładownicy. Na karabinie widoczny czerwony flintpas z pfandeklem. Tasak zaś zaopatrzony w kutasa włóczkowego, białego przynależnego do leibkompanii.

Krótki opis historyczny

Gemeyne, czyli szeregowy był żołnierzem zawodowym, służącym w piechocie autoramentu cudzoziemskiego armii koronnej. Główną rolą piechoty w XVIII w. była służba garnizonowa, którą żołnierze Regimentu Królewicza pełnili w większych miastach: Elblągu, Poznaniu, Kamieńcu Podolskim, Dubnie, a także na mniejszych placówkach tj. Wieliczka. Żołnierze żyjący w garnizonach prócz służby policyjno-strażniczej pełnili też role asyst wojskowych m.in. przy świętach kościelnych (Boże Ciało), pogrzebach, etc. Przyjmuje się, że około 1/3 z nich zakładała rodziny w miejscu stacjonowania.

image/svg+xml

Menu

Follow me